Biernat z Lublina (ew. Bernardus, Bernardus Lubelczyk) – ur. pomiędzy 1460 a 1467r. w Lublinie, zm. w 1529r. Uważany za jednego z „ojców piśmiennictwa polskiego” polskiego renesansu – ksiądz, literat, lekarz.

Mieszczanin lubelski, uczył się w tamtejszej szkole parafialnej. Mając 18 lat rozpoczyna pracę jako pisarz u starosty Jana Zielińskiego w Łukowie. Następnie pracuje kolejno u: Gotarda Bystrama w Rogoźnie na Pomorzu, słynnego humanisty włoskiego Kallimacha w Krakowie, kupca Łazarza w Lublinie, Mikołaja Bystrama w Radlinie na Lubelszczyźnie. Około 1492r. rozpoczyna pracę u Jana Pileckiego – wojewody ruskiego, ówczesnego właściciela Pilicy i przybywa do jego siedziby, czyli na zamek w Smoleniu. Pozostanie tu do 1516r., bo po śmierci Jana pracuje dalej u jego syna również Jana – starosty lubelskiego. Przebywając ponad 20 lat na dworze Pileckich w Smoleniu pełni funkcję kapelana, może też nauczyciela jego dzieci, ale również przez cały ten czas zajmuje się pracą literacką, korzystając z bogatej biblioteki Pileckich. To tu prawdopodobnie pisze pierwszy polski modlitewnik „Raj duszny”, opublikowany drukiem w 1513r. w Krakowie w drukarni Unglera. Był to wówczas bardzo poczytny modlitewnik – w I poł. XVI w. wznawiano go 4- krotnie! W 1522r. zostaje wydane kolejne jego dzieło „Żywot Ezopa Fryga”, który to utwór zyskał Biernatowi pierwszego polskiego bajkopisarza i autora przysłów. Książka dawała przetłumaczony z łaciny życiorys Ezopa, starożytnego bajkopisarza oraz 210 bajek wierszem, przełożonych z łaciny. Każda kończyła się morałem wymyślonym przez Biernata. Pierwsze wydanie „Żywota Ezopa” autor zadedykował swemu mecenasowi Janowi Pileckiemu: „Dwór nam pokaził kapłany, Kanoniki i dziekany, Wszystko w kościele zdworzało, Nabożeństwa bardzo mało.”

Pomiędzy 1536 a 1542r. (czyli już po jego śmierci) w Krakowie wychodzi kolejna jego książka „Dialog Palinura z Charonem”. Na dworze Pileckich pełnił również funkcję lekarza. Przypisuje mu się wydanie też 2 książek lekarskich: „Lekarstwa doświadczone” oraz „Sprawa a lekarstwa końskie”. Badania historyków literatury pokazały cenne i wciąż aktualne wartości kryjące się w jego utworach i szorstkim języku.

(na podstawie artykułu Zofii Wójcickiej „Bernardus Lublinius, czyli Biernat z Lublina”)